Αύγουστος

 Μαζί σου είπα πολλές φορές ναι, όταν έπρεπε να πω όχι.

Για τελείως διαφορετικούς λόγους κάθε φορά.
Κάποια ναι μας προχώρησαν παρακάτω, αρκετά ήταν της ηδονής που μόνο με ναι πορεύεται κανείς προς αυτήν.

Υποτάχθηκα σε μια φύση ανήσυχη, δοτική, άγρια και συνάμα ευγενική.
Δεν φοβήθηκα ούτε τον πόνο, ούτε τον χρόνο.

Τον εαυτό μου φοβήθηκα.
Αδέξια να τον ανοίξω και να τον παραδώσω χωρίς μακιγιάζ.

"Έλα με τις ατέλειες σου", μου είπες.

Αναπάντεχη χαρά που σοκάρει, ήταν σχεδόν αδύνατο η ζωή να μου δίνει δεύτερη φορά το δώρο, σκέφτηκα.

Μπλέχτηκα σε αλήθειες και ψέματα, στην αρχέγονη ανάγκη του έρωτα για αποδοχή . Σε λαβυρίνθους από εικασίες.
Εμπιστεύτηκα το μυαλό μου, όταν έπρεπε να εμπιστευτώ εσένα.

Υπέθεσα πως θα με πάρεις απαλά από το χέρι, να με βάλεις στον κόσμο σου, θα μου δείξεις τις λακκούβες και τα λάθη, με αγάπη και σιωπή.
Έτσι είχε γίνει την πρώτη φορά.

Τι παράλογη πεποίθηση πως πρέπει να μοιάζει ο τρόπος.

Σε ένα ακόμη ναι, σκόνταψα.
Έγινα παιδί που κάθε τι επάνω του φωνάζει φύγε, ενώ μέσα του ουρλιάζει έλα...

Ίσως αν είχα μείνει μόνο με την έγνοια να δίνομαι ολόκληρη, όλα να ήταν πιο απλά.

Ίσως.

Ο έρωτας όμως δεν βολεύεται στο ίσως, ουρλιάζει στο οπωσδήποτε.

Ο χρόνος πάλι που χαμόγελα από την γαλαρία, ξέρει πως μαζί του κουβαλά τις απαντήσεις.

Ι.Κ.

01/08/22