Βρώμικες λέξεις

 

Βρώμικες λέξεις.

Οι λέξεις που λένε δυο άνθρωποι χωρίς να φορούν ρούχα, κολλούν στο σώμα να ξέρεις.

Ακανόνιστα χρωματιστά σχήματα που ακουμπούν στο σώμα.

Στον ώμο, στην πλάτη, στο γόνατο πιο πάνω, πιο πίσω παντού.

Και μιλάμε...

Και γεμίζει το σώμα με λέξεις, που βγαίνουν από το στόμα σου και βολεύονται στο δέρμα μου, και αντίστροφα.

Ανυποψίαστοι, γεμάτοι ορμόνες και λουστρίνια βλέμματα απολαμβάνουμε την διαδικασία, συνήθως λέμε, κι άλλο, μίλησε μου κι άλλο, γέμισε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου με τις λέξεις σου.

Οι λέξεις όμως είναι ζωντανοί οργανισμοί που βολευτήκαν στο δέρμα μου.

Οι λέξεις σου θέλουν φροντίδα για να παραμείνουν ζωντανές, από τις πράξεις σου.

Αλλιώς οι λέξεις σαπίζουν, λίγο – λίγο, χάνουν το χρώμα και την μορφή τους.

Σαπίζουν και χαλάνε παρατημένες οι λέξεις σου πάνω στο σώμα μου.

Μυρίζουν καθώς αποσυντίθενται.

Δεν φεύγουν με το νερό, δεν σκεπάζονται με αρώματα ή καινούρια βλέμματα.

Περνούν από του πόρους του δέρματος, μέσα μου, χαλασμένες πια και σκούρες

και το καταλαβαίνω πως είμαι βρώμικη πλέον, μέσα μου.

Λερώνεις να ξέρεις, δεν νιώθεις απλώς λερώνεις.

Ο έρωτας δεν είναι βρώμικος, ποτέ δεν ήταν και ευτυχώς δεν θα το καταφέρουν οι λέξεις σου.

Να ξέρεις πως ότι αποσυντίθενται παύει να υπάρχει, αρκεί να γνωρίζεις τον χρόνο που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

Ι.Κ.