Τα χρώματα της ευτυχίας.
Δεν βάφομαι συχνά πλέον...
Κοιτάζω την λέξη ''βάφομαι'' και την αναγραμματίζω ''φοβάμαι''.
Φοβάμαι άραγε μήπως δεν είμαι ευτυχισμένη;
Παλιότερα φοβόμουν το να μην είμαι βαμμένη, αλλάζουν τα πράγματα βλέπεις με τα χρόνια. Τότε γέμιζα με χρώματα το πρόσωπο, τα μάτια, τα χείλια άλλοτε λεπτές και άλλοτε έντονες γραμμές.
Ήθελα να αρέσω και να είμαι επιθυμητή, ακόμη θέλω και ας μην βάφομαι συχνά.
Ύστερα ήρθες εσύ και το νησί σου.
Έφευγαν τα χρώματα κάθε μέρα από το πρόσωπο μου και γέμιζαν το περιβάλλον, ο ουρανός, ή θάλασσα, τα δέντρα και αυτή η ανοιχτωσιά γύρω μας να μεταφέρει τα χρώματα, και να τα πετά αδιάκριτα στα πρόσωπα μας.
Βαμμένοι κι οι δυό με το γαλάζιο, το μπλε, το πράσινο και δεκάδες άλλες αποχρώσεις. Πηγαίναμε με φόρα και πέφταμε μέσα στα χρώματα. Και όλο γελούσαμε. Και ύστερα σωπαίναμε... ώρες μαζί και η σιωπή ευλογία ανάμεσα μας. Ύστερα πάλι ξεκινούσαμε μια συζήτηση που κρατούσε ώρες, σαν να μιλούσαμε εδώ και χρόνια μεταξύ μας.
Σαν μεγάλο λουνα παρκ το νησί και εμείς με ελεύθερη είσοδο κάθε μέρα, συνέχεια. Κάθε μέρα διαφορετική και γεμάτη στα μάτια μας, κάθε μέρα ίσως συνηθισμένη στα μάτια των άλλων. Τι σημασία είχε; Το μυστικό μας ήταν αυτό, πως η πραγματικότητα που νιώθαμε δεν ήταν όμοια με των άλλων. Συνωμοτικά και ήσυχα απολαμβάναμε. Ίσως να ήμασταν και λίγο κυνικοί δεν λέω, ίσως και βαθιά αντικοινωνικοί μέσα στην απλόχερη κοινωνικότητα μας. Αλλά και πάλι νομίζω πως η συνειδητότητα της ευτυχίας δεν μας άφηνε περιθώρια να το κρύψουμε πολύ καλά.
Έτσι είναι η ευτυχία.
Υπάρχει.
Όχι σαν ένα μαγικό μέρος που είναι δύσκολο να φτάσει κάνεις. Υπάρχει σε όσα επιθυμείς και όσα έχεις σήμερα, γιατί μόνο σήμερα έχεις, αν εσύ τα ορίσεις σαν ευτυχία τότε σαν τέτοια θα τα απολαμβάνεις.
Αν μάθεις να έχεις φως, ήλιο, θάλασσα, ένα χέρι να κρατάς και μερικές λέξεις που να ταιριάζουν με όσα νιώθεις και όσα έμαθες, μαζί και μια ανάσα που να την ακούς τα βράδια δίπλα σου και να ξέρεις πως ο αχνός της σχηματίζει στον αέρα ένα σ' αγαπώ βαθύ, έχεις ορίσει την ευτυχία και ήδη κολυμπάς μέσα της.
Έτσι ζούσαμε χωρίς συνθετικά χρώματα, χωρίς πλαστικά επιφωνήματα, χωρίς πολυφορεμένα συναισθήματα. Χορτάτοι συνεχώς, όση τροφή και αν καταναλώναμε λαίμαργα, άλλη τόση δημιουργούσαμε. Αυτάρκεις.
Ναι η δημιουργία και η τέχνη, τα βιβλία και οι γεύσεις ήταν οι σιωπηλοί μας στρατιώτες, φυλούσαν το κάστρο μας και τροφοδοτούσαν το μυαλό μας.
Έτσι κάπως σταμάτησα να βάφομαι συχνά, έμαθα πως να αρέσω ολόκληρη χωρίς μπογιές, έμαθα να ντύνομαι τα χρώματα και τις γεύσεις, να τα αφήνω να ζωγραφίζουν τόσο επάνω μου όσο και μέσα μου.
Έμαθα πως να επιλέγω όσα μου αρέσουν και να ανέχομαι χωρίς βάρος οσα δεν μου αρέσουν. Έμαθα πως είμαι όμορφη γιατί με δέχτηκαν τα χρώματα και οι λέξεις.
Έμαθα και κατάλαβα.
Όταν έσβησαν τα φώτα αιφνίδια και το λουνα παρκ εξαφανίστηκε με μιας, φοβήθηκα.
Στην αρχή φοβήθηκα, το μαύρο, την επιβαλλομένη σιωπή που κάλυψε το κάστρο και τους στρατιώτες μας, την απουσία.
Μετά κατάλαβα πως το μυστικό μας και τα χρώματα είναι μέσα μας, εσύ σε εμένα και εγώ σε εσένα, μπλεγμένοι σε μια κλωστή που λέγεται ροή.
Ροή που δεν μπορείς να την φυλακίσεις και να την κρατήσεις για πάντα, μια ροή που μας περιέχει. Μια λέξη να μην είχε ειπωθεί, ένα χρώμα να μην είχε βολευτεί μαζί μας και όλα θα ήταν αλλιώς.
Πως αλλιώς όμως; αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.... (Γ. Σεφέρης)
Δεν βάφομαι συχνά πλέον, τώρα που κατάλαβα πως όσα χρώματα και αν αγοράσω, τα δικά μας δεν αγοράζονται, όμως δεν πωλούνται κιόλας και αυτό είναι το σπουδαίο.
Η ευτυχία δεν έχει ένα χρώμα, ούτε μια συγκεκριμένη μορφή, με τα δικά σας υλικά, να την ορίσετε και να μπείτε μέσα της, ολόκληροι και τότε θα καταλάβετε πως είναι κατάσταση του νου η ευτυχία. Μια φορά αν την αξιωθείς την κουβαλάς μέσα σου.
Τότε θα δείτε πως τα χρώματα στο πρόσωπο των γυναικών την απουσία της προσπαθούν να βάψουν.
Το θα καταλάβετε γιατί το βάφομαι σχηματίζει με τα ίδια γράμματα και την λέξη φοβάμαι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου