Το Παγκάκι.
Το παγκάκι
30/05/2017, Λιμάνι Μυτιλήνης - Πλατεία Σαπφούς.
Απέναντι μου στην προκυμαία, στέκεται μια κοπέλα ξανθιά, σταρένια. Κοιτάζει με αγωνία γύρω της και έχει ένα χαμογελαστό πρόσωπο χωρίς να χαμογελά. Ντυμένη απλά στα μπλε, με τα μαλλιά της πιασμένα πρόχειρα σε ένα χαμηλό κότσο στον αυχένα.
Για λίγο το βλέμμα μου απλώθηκε στο τοπίο απέναντι, βουνό και σπίτια, αλλού μαζεμένα και αλλού σκόρπια, ένα υγρό πρωινό με τα σύννεφα χαμηλωμένα.
Στο παγκάκι εμπρός μου εισβάλει η κοπέλα με τα μπλε, κράτα μια χρωματιστή ανθοδέσμη (ιδιόχειρη κατασκευή) σφιχτά στην παλάμη της. Δίπλα της ένας νέος, σκούρος σε σχέση με αυτήν. Μελαχρινός, μαύρα μαλλιά, μούσια, μαύρα ρούχα.
Εκείνη χαμογελά ολόκληρη, συνεχώς τον κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω, σαν να θέλει αν τον αφομοιώσει πόντο -πόντο. Έτσι όπως μόνο ο έρωτας και η προσμονή, προστάζουν το βλέμμα να κάνει.
Κάθονται πλάτη σχεδόν διαγώνια από εμένα, και συνεχώς βγάζουν πράγματα από μία τσάντα, τα κοιτούν, μιλούν και εκείνη όλο γελάει. Εγρήγορση στα βάλε-βγάλε της τσάντας. Ο νέος συχνά απλώνει το χέρι του και της χαϊδεύει τα μαλλιά, σαν να τα στρώνει και όλο φτιάχνει ένα τσουλούφι πίσω από το αυτί της. Κοιτάζει τα μάτια της που όλο χαμογελάνε. Δείχνει τόση στοργή και αγάπη αυτή η κίνηση, ο τρόπος που την αγγίζει... κι όμως έχει κάτι τραχύ η τροχιά του.
Την ίδια στιγμή που δηλώνει τόσο συναίσθημα και προστασία η κίνηση του, στα δικά μου μάτια κάτι φωνάζει..'' θα σε πληγώσω''.
Να φταίει το μέγεθος της παλάμης του που σχεδόν σκεπάζει το σταρένιο της κεφαλάκι;
Να φταίει η λαχτάρα με την οποία τον κοιτάζει εκείνη;
Ίσως να είναι ο τρόπος που την χαϊδεύει, μοιάζει οικείος για εκείνον, το έχει ξανακάνει, σαν δική του συνηθισμένη κίνηση. Όχι δηλαδή μια χειρονομία για αυτήν και μόνο, την ώρα που αυτή του χαμογελά και με πείθει πως σε αυτόν χαμογελά έτσι μόνο.
Είναι και τα χρώματα τους, τόσο αντίθετα, το μπλε που δεν ταιριάζει με το μαύρο. Ίσως η επιμονή της να του χαϊδεύει συνεχώς την πλάτη, μητρικά, με εκείνο το άγγιγμα που λέει, ξεκουράσου είμαι εγώ εδώ. Εκείνος συνεχίζει την ίδια κίνηση στο κεφάλι της και το τσουλούφι, στρυμωγμένο πίσω από το αυτί.
Θέλω τόσο να της πω: ''Πρόσεχε θα σε πληγώσει.. μην τον κοιτάς άλλο έτσι''.
Μα να έχε έρθει η κοπέλα από τόσο μακριά, εδώ σε αυτό το νησί για να την πληγώσου; Δεν το βλέπει; Γέμισε τις βαλίτσες της δώρα, που συνεχώς βγάζει και του δίνει, έτσι όπως είναι καθισμένοι στο παγκάκι, με την ανθοδέσμη ακουμπισμένη στο πλάι.
Λέω να της το πω, να την προφυλάξω, όμως ποιος γέμισε με δώρα τις αποσκευές του, ταξίδεψε ώρες για να τις αδειάσει σε ένα παγκάκι, και υπολόγισε πως θα πληγωθεί;
Ίσως πάλι να ξέρει, από την χώρα που έρχεται, πως το σημαντικό είναι να έχεις να δώσεις κάπου τα δώρα σου, και η κατάληξη να μην έχει τόση σημασία. Χορταίνει ο νους όσο έχει δώρα να δίνει σε χέρια πιο μεγάλα, πιο σκουρόχρωμα. Αν όμως από ένα πρωινό στο παγκάκι, δυο ζευγάρια χέρια και δύο πλάτες, μπορούσαν να γνωρίζουν την κατάληξη, τότε όλοι σε εκείνο το παγκάκι θα καθόμασταν.
Άσε που στην χώρα της μπλε κοπέλας, αυτά μπορεί να τα ξέρουν, και η ίδια να χαμογελά πολύ και συνέχεια, γιατί γνωρίζει. ίσως να είναι τυπωμένο στο βόρειο dna της, πως ''για πάντα'' δεν υπάρχει και να φύγει μερικά πρωινά αργότερα, το ίδιο χαμογελαστή και απείραχτη.
Και να 'ναι λέει ο τραχύς νέος που δεν το ήξερε, και να υποφέρει ένα σκούρο χειμώνα με την σκέψη της, με το ξανθό τσουλούφι που δεν καθόταν πίσω από το αυτί.
Κάνεις όμως δεν μπορεί να ξέρει και αυτό είναι που κάνει ωραία δύο σώματα καθισμένα στο παγκάκι. Άλλωστε αυτό προσφέρουν τα παγκάκια, στιγμές, φωτογραφίες και σώματα που ακουμπούν επάνω τους και μεταξύ τους. Στάσεις και στιγμιότυπα μιας ιστορίας που κανείς δεν ξέρει το τέλος.
Το τέλος που πάντα είναι η εκκίνηση μιας διαδρομής για ένα άλλο παγκάκι.
Αυτό όμως που όλοι ξέρουν είναι πως το μαύρο δεν ταιριάζει με το μπλε. Παρόλα αυτά όλοι μας το συνδυάζουμε, με άλλοθι ένα πρώιμο καλοκαιρινό πρωινό, γεμάτο φως δίπλα στην θάλασσα. Φοράμε την επιθυμία, όποιο χρώμα και αν έχει, άλλωστε ποιος ξέρει τι χρώμα έχει.
Αν υπάρχει.....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου