Συνήθως νομίζουμε πως γνωρίζουμε καλά έναν άνθρωπο.

 

Συνήθως νομίζουμε πως γνωρίζουμε καλά έναν άνθρωπο.

Τις περισσότερες φορές όμως αυτό που στα αλήθεια ξέρουμε είναι η γνώμη που εμείς έχουμε φτιάξει.

Συλλέγουμε πληροφορίες είτε από τα λεγόμενα του είτε από τα κοινωνικά δίκτυα, που μοιάζει εύκολο στις μέρες μας, και στην συνέχεια προσθέτουμε τις δικές μας αντιλήψεις και δημιουργούμε την γνώμη μας.

Κάνουμε τις γνωστές λογικές υποθέσεις με την λέξη άρα ....

Για παράδειγμα:

1. Αφού στις φωτογραφίες της είναι μόνη θα είναι ελεύθερη ''άρα'' διαθέσιμη.

2. Αφού δημοσιεύει ποιήματα ''άρα'' θα είναι ρομαντική.

3. Αφού γράφει για τον έρωτα και τα συναισθήματα ''άρα'' θα είναι τρυφερή και θα μπορεί να με καταλάβει.

4. Αφού μου είπε πως αγαπά την θάλασσα ''άρα'' θα θέλει να είναι συνέχεια εκεί ή να πάμε μαζί.

Ο κατάλογος είναι μεγάλος όπως καταλαβαίνετε. Επίσης είναι σωστά όλα τα παραπάνω και λάθος ταυτόχρονα.

Το πρώτο σκέλος αφορά εμένα, το δεύτερο αφορά τις προσδοκίες σας και όχι εμένα.

Μην γελιόμαστε δεν μπορούμε να ξέρουμε έναν άνθρωπο χωρίς να τον έχουμε ζήσει. Στις φωτεινές και στις σκοτεινές του μέρες. Χωρίς να έχουμε ταξιδέψει μαζί του, χωρίς να έχουμε δείξει και δει τον λιγότερο γοητευτικό εαυτό μας.

Ακόμη και τότε δεν είναι σίγουρο ότι τον γνωρίζομε καλά.

Γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε στατικές φωτογραφίες, κάθε μέρα αλλάζουμε, εξελισσόμαστε άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε όχι.

Έχει συμβεί σε όλους μας έστω μια φορά, να έχουμε συμβιώσει για χρόνια με έναν άνθρωπο και ένα ωραίο πρωί να καταλάβουμε ότι ελάχιστα τελικά τον γνωρίζαμε. Όπως εύστοχα λέει στον τελευταίο του στίχο ο Τ. Λειβαδίτης από το ποίημα ''αναπότρεπτο'':

''...κι εγώ καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα, έκλαψα-έκλαψα

τότε ατέλειωτα, καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι.''